Türkiye bir hukuk devleti deðildir.

Öyle olsaydı, hem 12 Eylül darbesini yapanları yargılayıp, hem de o darbeye karşı silahla direnenlere saldırır mıydı?

12 Eylül darbesini yargılamak, ona karşı patlayan isyanın haklılıðını kabul etmek demektir.

Baksanıza, şu anda bu darbeyi yapanlar eðer bu kadar “yaşlı” olmasaydılar, tıpkı Ergenekoncu generaller gibi, “silah zoruyla” göz altına alınıp, yargı önüne çıkarılacaklardı.

“Silah zoruyla” yargı önüne çıkarılacak olanlara karşı silah kullanmak demek ki, sandıðınız gibi hiç de “tuhaf” bir şey deðil.

Çok mu “aşırı” bir yorum diyorsunuz. Demeyin.

Eðer 12 Eylül darbesinden, darbenin “işbirlikçisi” “Özalcılık” yoluyla deðil de, “demokratik” yoldan çıkılabilseydi, durum bir çok ülkede olduðu gibi olurdu: Darbeye silahla karşı koymuş herkes halk tarafından “rehabilite” edilirdi. Daða çıkanlar, daðdan silahlarıyla inerdi; şehirlerde mevzilenenler, mevzilerinden oldukları gibi çıkarlar, sürgündekiler kitleler halinde geri dönerdi. Zindan kapıları yıkılır, 78 kuşaðı “nerede kalmıştık” diye özgürlüðe koşardı. Tankların, tüfeklerin namlularına karanfiller konur, darbeyi yıkan herkes sokaklarda sevinç gösterileri yapardı.

Portekizíde böyle oldu. Faşizm Nisan Devrimiyle yıkıldı. Aynı anda zındanlar açıldı. Sürgünler döndü. Sokaklar doldu taştı. Namlu ucundaki karanfilden dolayı, bu devrime “karanfil devrimi” dendi. Salazar’a karşı, ölümüne silahlı direniş yapan devrimcilerin eylemi meşru ilan edildi. Portekiz sömürgesi Angola özgür oldu.

12 Eylül’den demokratik devrimci yolla çıkılsaydı, daha o anda “faşist rejim, bütün kurumlarıyla, anayasa ve yasalarıyla, yargı kararları ve bütün uygulamalarıyla” kanun dışı ilan edilirdi. Ortada ne 12 Eylül anayasası kalırdı, ne DGM’ler. Hemen o gün Kürt sorununda, Kürtlerin talepleri her ne ise, tam da o yönde çözüm ilan edilirdi. Sendikalar aynı gün yeniden açılır ve onların önündeki bütün anti-demokratik mevzuat ortadan kaldırılırdı. Herkes talep ettiði haklarını elde ederdi. Eðer 12 Eylül’den devrimci-demokrat bir yolla çıkılsaydı, bu öyle bir demokrasi olurdu ki, emeðin, kadının, doðanın kurtuluşu için verilen mücadelenin önündeki bütün engeller buhar olur uçardı.

Böylece Türkiye 50 bin insanını kaybetmezdi. Milyarlarca doları ölüm yolunda harcamaz, “hala süte muhtaç” çocukların saadeti ve refahı için harcardı; isyanı bastırmak için Kürt coðrafyasını suda boðmak ve Kürdün doðasını, havasını, topraðını yaşanmaz hale getirmek gerekmezdi. Ýsyan o gün sona ererdi...

Şimdi ne oluyor?

Şimdi “demokrasi” yerlerde sürüm sürüm süründürülüyor.

Bir yandan 12 Eylül darbecileri yargılanıyor. Diðer yandan o darbecilere karşı patlayan isyanın, bizzat darbeciler tarafından aðırlaştırılan bütün nedenleri olduðu gibi korunuyor. Ýsyanın patlamasına neden olan nedenler olduðu gibi durduðu için isyan devam ediyor.

Ýsyanın devam etmesi şunu gösteriyor: Cumhuriyet tarihi boyunca var olan ve 12 Eylül’de zirvesine tırmanan sistem olduðu gibi yerli yerinde duruyor. Uydurma liberal baðırıyor: Ama Kürtlerin inkarı sona erdi! Nasıl sona erdi? Tek bir devlet “kaðıdında” “bu ülkede Kürt ulusu ve Kürt dili tıpkı Türk ulusu ve Türk dili gibi bir ulus ve dildir” diye yazmıyor. Kürtlerin inkarının sona ermesi için, TBMM’nin “Bu ülkede Türk ulusunun yanı sıra Kürt ulusu da vardır” kararının alınması şarttır.

Liberal baðırıyor: Ama Başbakan “Kürt vatandaşlarım vardır” dedi.Başbakanın aðzından çıkan lafın on paralık deðeri yoktur. Bugün “var”, diyen, yarın “vardı ama yok oldu” da der.

Başka? Başkasına ne gerek var. Bir halkın varlıðı inkar edildiðinde, onun bütün hakları da inkar edilmiş olur. Olmayan şeyin hakkı olur mu? Türk devleti, Anayasasına ya da anayasa gücünde bir Meclis kararına “Bu ülkede Kürt ulusu vardır” diye yazdıðı gün, otomatik olarak “her ulus gibi, Kürt ulusunun da kendi kaderini tayin hakkı vardır” demiş olur. O hakkı nasıl kullanacaðı da Kürdün kendi işidir. Bu nedenle AKP “inkardan vazgeçmez.” Vazgeçer gibi yapar. Öyle de yapmakta.

Sizce, 12 eylül kanun dışı bir zorbalık ise, bu zorbalıða başkaldırmak, isyan etmek, darbecilerle çarpışmak meşru bir hak mıdır, deðil midir? Ýsyan AKP hükümetine karşı başlamadı. Darbeye karşı başladı. AKP hükümeti isyanın sona ermesi için gerekenleri yapmadı. Durumun özeti bu.

12 Eylül meşru ise isyan gayrı meşrudur. Yok eðer 12 Eylül gayrı meşru ise o zaman isyan meşrudur.

“Yepyeni, gıcır, gıcır anayasa nasıl olmalı?” diye kafacıklarını yoranlar, her şeyden önce, yırtmaya karar verdikleri 12 Eylül anayasasına ve yargıladıkları 12 Eylül cuntasına isyan edenlerin isyanını meşru ilan etmelidirler.

Bu olmadıkça, tiftiði çıkmış, bin yerinden delinmiş Anayasayı yırtsanız, çişini tutamayan adamları “ömür boyu” hapse mahkum etseniz ne olur ki?

* Kaynak: Özgür Gündem

ANF NEWS AGENCY