Paris katliamından altı gün sonra. Günlerden Salı. Soðuk, karla karışık yaðmurlu bir Paris günü.

Paris'in Villiers-Le-Bel banliyösünde bir salon… Üç kadın… Üç tabut… Ve onları son yolculuklarına uðramaya gelen binlerce insan.

Gelenlerin hepsi ‘tarifi imkansız bir acı’ içindeler. Acı gözlerinden okunuyor. Hepsinin yürekleri taş kesmiş. Gözleri kan çanaðına dönmüş.

Birbirini tanıyan veya tanımayan herkes kucaklaşıyor. Ýçten herkes birbirini sarılıyor. Sıcak elleriyle bu kış gününde hançerlenmiş yüreklere dokunmak istercesine.

Gözlerde kin var… Nefret var… Gözlerde kararlık var. Gözlerde intikam hırsı var… Yılgınlık ise asla.

Ve gözler; gerçeði söylüyor. Yalın, fütursuz ve mertçe.

Gözler, bu salondaki gözler, sokaða taşmış gözler, üç kadının ‘katlini gördüm’ diyor.

‘size tarifi imkansız acılar yaşatacaðız’ diyenler var ya işte onlar diyor, şura da, şu tabutların için de olan üç Kürdistan çiçeðini onlar kopardılar’’ diyor. Hem de tarihin tanık olduðu en kalleşçe yöntemle.

Gözlere bunu söylüyor. Yalın, fütursuz ve mertçe.

Salı günü Paris'in Villiers-Le-Bel banliyösündeki salona Sakine Cansız, Fidan Doðan ve Leyla Şaylemez’i yolculamaya gelen yaralı ve kırgın yürekler gözler aracılıðıyla konuşuyor.

Gözler bu korkunç, vahşi ve kalleşçe cinayetin üstüne çekilmek istenen yalan perdesini, zifiri bir karanlıktan aydınlıða çıkarcasına yırtıp atıyor.

‘’Gerçeði, ama yalnızca gerçeði bir kez olsun, adalet aşkına, tanrı aşkına, inandıðınız deðerle aşkını bu gözlerde, gözlerimizde arayın’’ diyor.

Gözler Türk medyasının yalanlarına inanmayın diyor. Ar damarı çatlamış, yalanı bir yaşam biçimi haline getirmiş, kara propaganda telalarlına inanmayın diyor. Gözler ‘onlar’ da utanmak, ar, namus yok diyor. Hasiyet yok diyor. Mertlik ve şövalyelik yok diyor.

Rojbin’in küçük kuzeni öperek, gözyaşlarıyla yeniden yeşersin diye ıslattıðı fotoðrafı göðsüne bastırmış şekilde konuşmadan, tek kelime etmeden ‘katilleri gördüm’ diyor. Tıpkı bu salonda farklı inançları olan, farklı dilleri konuşan, farklı yaş gruplarından olan, farklı mesleklerden olan binlerce kadın-erkek Kürdistanlı ve dostları gibi…

Gözler üç kadının’ katlini gördüm’ diyor. ‘’Dürüstçe, namusluca ve mertçe bakın sizde göreceksiniz’’ diyor.

Gözler, ah o hançerlenmiş, sömürge vurgunu sürgün yüreklerin adına konuşan gözler, ‘katli gördüm’ diyor.

‘’Hani daha ilk andan itibaren ve daha sonra hayasızca ‘kendi iç hesaplaşmaları’ diyenler var ya, işte katil onlardır’’ diyor.

Üç kadının, üç devrimcinin, üç Kürdistan çiçeðinin katilini gördüm diyen gözler ürkek deðil. Gözlerde korkunun zerresi yok. Adete aðlarken konuşan, susarken isyan ediyor gözler.

‘’Biz katili tanıyoruz’’ diyor gözler:

‘’O kendisini yedi kat yerin dibine soksa, fara deliðine girse, devletin kozmik odaların labirentlerinde kendisini kaybetse, ‘yeşile’ bürünse dahi, tanıyoruz onu’’diyor gözler

Gözler derin bakıyor. Üç fidanımızı ‘Direnmek kalırdı Kürde…’ diyen bilge insan Musa Anter’e pusu kuran kalleşler koparıp aldı dalından diyor gözler.

‘’Hani daha sonra Ermeni gazeteci Hrant Dink’i Ýstanbul’da, hani bir yıl sona ererken Roboski’de otuz dört gencimizi katlederek evlerimizi ateş düşürenler var ya, hani Habur’da barış sevincimizi, şimdi ise acımızı tartmaya kalkan utanmazlar var ya, işte onlar katildir’’ diyor gözler.

Kim ne derse desin o salonda, o salonun dışın da karla karışık yaðmurlu bir Paris kışında üç kadını, üç Kürdistan çiçeðini uðurlamaya gelen acıdan taş kesmiş yüreklerin gözleri, tıpkı yarın Kürdistan’ın kalbi Amed’te, Dersim’de, Elbistan ve Mersin’de ‘tarifi imkansız acılar’ yaşayan insanların gözleri gibi katili görüyor. Ve tanıyor.

Gözler, katil severlere, Kürt düşmanlarına ‘’döktüðünüz kan sizin alnınızda, yazdıðınız ve çizdiðiniz onca komplo teorisi, yalan-dolan senaryolar yanınızda kalsın, gerçek ise bize yeter’’ diyor.

‘’Bu gerçekle sizi takip edeceðiz’’ diyor gözler.

‘’Katilde olsanız sizlere ‘tarifi imkansız bir acı yaşatmayacaðız’ ama adaleti er yada geç saðlayacaðız’’ diyor gözler.

‘’Diz çökmeyeceðiz. Katil güruha ve faşizme diz çökerteceðiz’’ diyor gözler.